CyberBudda
Rura bardo
czy żyjesz atomie?
otoczony chmurami elektromagnetycznych powłok
gajo spowita w obłoki
holonie
pylonie bytu
kwarku zanurzony w gluonowej przestrzeni nieoglądu
poszukujący jedności
tożsamości własnej wizji
tej samej wibracji
rozpędzonej synkopą doświadczeń
tak w bęben szyny
stuka biała lokomotywa
miedzy przęsłami mostu
jedność wibracji
odczuwasz jako grawitację
gdy lgniesz do drugiego atomu
z nadzieją lądowania na jego planecie
lgnięcie
to drugi koniec rury bardo
to narodziny
i synchronia wcielania się w nowe drżenie
aby lgnąć pierwej musisz się oddzielić
być
sercem atomów
w grawitacyjnym łonie gai
i
sercem umysłu
w kontemplacyjnym łonie współodczuwania
pulsującym korzeniem i kwiatem
CyberBudda